17 /01 /25

To uczucie, że twoje życie powoli się rozpada.

Po 14 słyszysz jak zamykają się drzwi od kotłowni.

Później cisza przez jakiś czas i dwięk zasuwanych drzwi od pokoju na tyle domu.

Poszedł spać.

Miałam wtedy wolne. Wysłalam książkę. Zrobiłam zdjęcie. Popisałam pamiętnik. Przyszłam guzik do płaszcza

i naprawiłam defekt w trampku.

O 17 wrócił młody.

O 18 siedział z nim do 19:10.

Potem zajęłam się czytaniem małemu, myciem mu zębów i otuleniem go do snu.

Następnie ćwiczenia. Prysznic a później Netflix.

I w sumie wyszło, że było tylko 3 zdania zamienione za cały dzień.

To NIE JEST już normalne.

I zaczynam smutno przywykać do faktu, że na dłuższą mete tak sie nie da.

Los widać nie chcial nic zmienić w scenariuszu mojego życia i dalej jest w nim samotność.

Dobra wiadomość jest taka, że im więcej bólu tym lepiej będę pisać.