78

Jest dziwnie. Czasem smutno, czasem wesoło. Strach nie znika i strach się ziszcza. Niestety.. Najgorsze jest to, że nie jestem aż tak silna. Mój mózg, organizm jest zaprogramowany inaczej i nie pojmuje tej sytuacji. Nie chce jej. Ale za to serce myśli całkiem inaczej, odwrotnie. I kogo słuchać? Niepewna przyszłość, miliony pytań, mętlik w głowie... Nie chce mi się żyć. Dosłownie. Chętnie bym wyjechała do jakiejś ciepłej Hiszpanii, Portugalii.. Czegokolwiek. Zdala od ludzi, komputera, rodziny, problemów. Męczy mnie to życie. Po prostu mnie męczy.. Zastanawiajace jest to, że irytują mnie ludzie, którzy są mi naprawdę bliscy. Być może mi się wydaje i myślę za dużo..? To wszystko jest takie nie mające sensu, pozbawione sensu, jego brak.. Chciałabym wziąć się w garść. Ale tak raz a porządnie. Tylko , że jakoś nie umiem. Ciągle coś mi przeszkadza. Głównie leń.. Potrzebuję zmiany. Chcę żyć chwilą. Trzeba żyć chwilą i nie patrzeć się za siebie.. Mam tylko nadzieje, że się nic nie popsuje. Tymczasem idę pozałatwiać sprawy , które muszę pozałatwiać, a wieczorkiem może..................