Wspom­nienia og­rze­wają człowieka od środ­ka. Ale jed­nocześnie siekają go gwałtow­nie na kawałki.

Piękne wspom­nienia bolą najbardziej.

Bo swój świat wyz­naczają ludzie, których się spo­tyka, zdarze­nia w których się uczes­tniczy i wspom­nienia, które chce się mieć.

Wróćmy do wspom­nień, które jeszcze parzą nasze ręce.

[...] A ona czuła się za­gubiona w natłoku swych myśli i wspomnień.

Choć ra­dość jest krótka, pop­rzedza ją jeszcze długa nadzieja, a po niej zos­ta­je jeszcze dłuższe wspomnienie.

Dob­rze,że ma­my cho­ciaż wspom­nienia. Cza­sami to je­dyne co nam po­zos­ta­je po cu­dow­nych chwi­lach, ludziach i miej­scach. Nie do­ceniamy gdy są, zachwy­camy się ni­mi gdy przeminą.