Wspom­nienia są jak książka, którą można czy­tać wiele ra­zy, wer­to­wać stro­na po stro­nie, a także odłożyć na półkę i wrócić do niej kiedy będziemy mieli na to ochotę...

Wspom­nienia og­rze­wają człowieka od środ­ka. Ale jed­nocześnie siekają go gwałtow­nie na kawałki.

Piękne wspom­nienia bolą najbardziej.

Bo swój świat wyz­naczają ludzie, których się spo­tyka, zdarze­nia w których się uczes­tniczy i wspom­nienia, które chce się mieć.

Wróćmy do wspom­nień, które jeszcze parzą nasze ręce.

[...] A ona czuła się za­gubiona w natłoku swych myśli i wspomnień.

Choć ra­dość jest krótka, pop­rzedza ją jeszcze długa nadzieja, a po niej zos­ta­je jeszcze dłuższe wspomnienie.