Rzeczy cu­dow­ne w naszym życiu nig­dy nie po­siadają tej pełni, jaką uzys­kują we wspom­nieniu.

Wspom­nienia są jak książka, którą można czy­tać wiele ra­zy, wer­to­wać stro­na po stro­nie, a także odłożyć na półkę i wrócić do niej kiedy będziemy mieli na to ochotę...

Wspom­nienia og­rze­wają człowieka od środ­ka. Ale jed­nocześnie siekają go gwałtow­nie na kawałki.

Piękne wspom­nienia bolą najbardziej.

Bo swój świat wyz­naczają ludzie, których się spo­tyka, zdarze­nia w których się uczes­tniczy i wspom­nienia, które chce się mieć.

Wróćmy do wspom­nień, które jeszcze parzą nasze ręce.

[...] A ona czuła się za­gubiona w natłoku swych myśli i wspomnień.