Próba ognia nr2

Nadzieja jest najgorsza, bo potrafi zmiażdżyć nas jak styropianowy kubeczek.

Przez cały czas mojej nieobecności dryfowałam jak pirat, któremu ukradli statek i drewnianą nogę. Dryfowałam (jak to ładnie brzmi) między różnymi technikami relaksacyjnymi i doskonalącymi umysł. Na próżno niestety.

Co więcej byłam na tyle głupia i myślałam, że coś zmienię. Szlag mnie trafił i postanowiłam już nie zmieniać nic. Nawet włosy wciąż te same i oczy też.

Założyłam zeszyt snów, wszystkim polecam. Odkryłam np. że prawie co noc śni mi się las, co według większości senników dobrze wróży. Tak więc czekam i czekam, aż przydarzy się coś miłego i oryginalnego. Czasem się zdarza, w zasadzie to nie narzekam.

O właśnie co do snów, to ostatnio ( a może trochę dalej niż ostatnio) rozmawiałam z kolegą, który potrafi śnić świadomie. W zasadzie słyszałam o tym wcześniej, ale nie wiem czemu nie zainteresowało mnie to. Zdarza mi się nie zwracać uwagi na rzeczy które mogą mi się przydać.  Wracając do świadomego snu, doszłam do wniosku, że też tak chcę. Co prawda jest to dosyć trudne, bo gdy już pojawiają się hipnogogi, koniecznie musi mi się zachcieć przewrócić na drugi bok, albo podrapać po głowie i w ten sposób się wybudzam i wszystko idzie się wiadomo co robić.

W zasadzie ostatnio sobię myślę nad zmianą kierunku studiów, ale przez mój cholerny charakter jest to niemożliwe. Czasem mam aż dosyć tego mojego upierania się przy swoim. Ostatnio uparłam się, że nie będę wracać na weekendy do domu. I nie wracam i siedzę tu w Zielonej a wychodzi na to, że mam jeszcze mniej czasu na cokolwiek niż gdybym wracała do Żar i piła wino całe dwa dni. Nie wiem jak to się dzieję, ale chyba wpadam w jakieś dziury czasoprzestrzenne.