home

Teraz jestem tu,

drogę przeszedłem bez rad mądrych głów,

wracam tylko myślą -

chociaż głosy często mówią - mów,

pamiętam to wszystko na dobre,

wypowiadanie nieraz gorzkich słów,

kiedyś to wszystko problem, 

krańce szczęścia i męki pół na pół,

teraz od bólu wolne,

czuję to wszystko jak człowiek - nie Bóg,

i tylko osoby mądrę, 

wiedzą że sami wyznaczamy ilość dróg.

 Gubię się w sobie,

nie mogę znaleść słów ani pojęć,

manifestacja uczuć nie ściąga już snów z powiek,

powielam pytań ciąg, chociaż sporo mam na głowie,

zasypiam - budząc się, wciąż na tym samym globie,

i nikt mi nie opowie,

jak to jest naprawdę,

co działo się w tych czasach które teraz zwą się "dawniej",

gdzie były błędy wielkie, które powielą poważnie

i pytania które odpowiedzi nie dostaną jasnej.

konkretne znaczenia słów, rozumiane dość banalnie,

często jeśli patrzysz a nie widzisz to się dzieje właśnie,

przypisane pod priorytet pilne przestrzeganie prawne,

wystarczy być dobrym człowiekiem, jako pierwsze, nie ostatnie,

bo kiedyś - wcześniej to dawniej, a wtedy sumienie martwe,

z fenomenu tylu stron, wybrać tylko jedną kartkę,

rozwijanie to normalne, choć nie każdy chce tak jak chcę,

większość czasu upłynęło z czasu szybkim marszem,

budowało mnie przez stany, nieraz bardzo straszne,

często czułam że żałuję wiele w dawce doraźnej,

już nie gdybam więcej z wbijanym w ziemię masztem,

kiedyś światu powiem jesteś mój i masz mnie.

czy naprawdę zniewolenie trwa? i w nas, i w świecie, w murach miast.

w dekadzie, wpojone nam, niby przesądzone - a jednak, ja chcę spróbować,

bo już wiem że wolna ku temu droga, że nic mnie nie trzyma oprócz zachowań,

jedynie myślami zarządzam, a to wszystko co mam, zniewolenie trwa, niedługo już, warto spróbować.

czarno białe czasy jak na czarno białych filmach,

gdzieś muzyka gra a ja - siedze i w kółko podziwiam,

zadawalam się tak jak, każdy kto tu kiedyś bywał,

nastrojowość mnie zadziwia, czuje jak powoli znikam.