Wigilia Zniszczenia

Zegar odmierza godziny głupstwa, ale mądrości nie mierzą zegary.

Stąd też wasze fałszywe osądy zostaną osądzone tak, jak byście nie chcieli.

Dosyć! Albo zbyt wiele.
---

PIEŚŃ WYZWOLENIA

Jęczała Wieczna Kobieta! I słyszała cała Ziemia.
Brzeg Albionu w głuchej ciszy; Ameryki głuche łąki mdleją,
Cienie proroctwa drżą nad rzekami i jeziorami,
i szemrzą poprzez ocean: Francjo, zburz swój loch;
Złota Hiszpanio, rozsadzę mury starego Rzymu;
Rzuć twe klucze. O Rzymie, upadający w głębinę,
w wieczność upadający.
I płacz i pochyl swoje wielebne loki.
W drżących rękach uniosła nowo narodzoną grozę,
zanoszącą się krzykiem;
Na niedosiężnych górach światła odgrodzony atlantyckim morzem,
nowo narodzony ogień stanął przed gwiaździstym królem!
Znaczone szarobrewymi zawiejami i gromowymi obliczami,
zazdrosne szkrzydła uderzają ponad głębiną.
Wzniesiona spalona włócznia ręki, odpięta tarcza;
wyciągnięta dłoń zazdrosna w grzywie płomieni,
i cisnęła nowonarodzony cud w gwiezdną noc.
Ogień! Ogień leci z nieba!
Patrzcie! O patrzcie! Obywatelu Londynu, otwórz szeroko oczy;
żydzie porzuć liczenie złota! Wróc do oliwy i wina.
O Afrykańczyku, czarny Afrykańczyku!
Pędź uskrzydlona myśli, poszerzaj mu czoło.
Ogniste członki, płonące włosy, zestrzelone w morze jak gasnące słońce.
Wyrwany z odwiecznego snu, omszały pierwiastek pierzchł z wrzaskiem;
W dół się stoczył, próżno bijąc skrzydłami, zazdrosny król;
z siwymi doradcami, gromowymi rycerzami, sękatymi weteranami,
wśród hełmów, tarcz, rydwanów, koni, słoni:
proporce, zamki, katapulty, i kamienie, spadając, lecąc, rujnując!
Zagrzebani w gruzach, w lochach Urthony;
Przez całą noc leżeli pod gruzami,
by z żałośnie przygasłymi płomieniami znów się pojawić przy ponurym Królu;
Wśród ognia i błyskawic: wiedzie swój zastęp przez bezkresną dzicz,
potwierdza swoje dziesięć rozkazów, z niesmakiem unosząc łuki brwi ponad głębią,
A syn ognia we wschodniej chmurze, w jutrzence ukazującej złote piersi,
Rozganiając chmury zapisane klątwami, depcze w proch kamienne prawa,
uwalnia wieczne konie z piwnic nocy, wołając:
NIE MA JUŻ CESARSTWA! Lew i wilk odpoczną.

<<<Chór>>>

Niechaj Kapłani Kruka świtu, w śmiertelnej czerni, na chropawą nutę,
już nie przeklinają synów radości, ani ich uznani bracia, których tyran zwie wolnymi:
niech nie stanowią granic, ani nie budują dachu.
Niech marne religijne łgarstwo, nie zwie dziewictwem tego, co pragnie, a nie czyni!
BO WSZYSTKO CO ŻYJE, JEST ŚWIĘTE.