Przymkniętym okiem

Najgorsze momenty życia, to te, kiedy wrzeszczy we mnie stado dzikich zwierząt a ja z kłudką na ustach milczę i udaję, że moje myśli są jałowe. Rozwywa mnie od środka jednak na zewnątrz uśmiech i podchodzenie do wszystkiego na palcach. Mam ochotę wsiąść w buldożery i zmieść wszystko co stoi na drodze  mi i mojemu szczęściu. Jednocześnie milknę i gryzę się w język w obornie tego wszystkiego co udało mi się wybudować. I wciąż rosnący dylemat: czy narażać siebie i liczyć na to, że kiedyś o tym zapomnie, czy też spuścić psa ze smyczy narażając to, co nazywam mojm życiem. Mimo, że kocham swoje życie, siebie kocham mocniej. I gdzieś tu trzeba wybrać to mniejsze zło i wydeptać nową drogę w ten sposób, aby nie zatracić jednocześnie siebie. Mam ochotę rzucić to wszystko i zaczać żyć od nowa. Ale przecież nie jestem ani egoistą, ani rozkapryszonym bachorem! Prawda?

M.