Od dłuższego czasu, moje życie jest kompletne. Może od dwóch, czy trzech lat.

Ostatnim elementem jest A. 

Na ten moment, chociaż wątpie, aby w najbliższych latach miało się to zmienić. To zależy od mojego nastawienia,

a jestem przekonana, iż osoby, które poznały mnie w ostatnim czasie, nie mają ochoty nawiązać trwalszych więzi.

Jednym powodem jest zbudowanie całości, natomiast drugi wiąże się z początkiem tego roku, kiedy nauczyłam się żyć dla siebie.

Był to trudny czas dla przyjaźni, lecz bardzo wartościowy pod względem osobistych przemyśleń. Wiedziałam, że mogę sobie na to pozwolić. Mogłam polegać na wcześniej podjętych decyzjach. 

Nie ma tu mowy o dobroczynności. Każda strona ofiarowuje cząstkę siebie - swojego czasu. 

Wiem, że kiedy stracę siły, zagrzebię się w nadmiarze pracy i nauki, wystarczy słowo do Ł. a postawi mnie na nogi. Kiedy zadzwonię, E. wysłucha i zmieni temat, bym chociaż na chwilę zapomniała o problemach. Gdy jestem chora, usłyszę od A. : Przyjechać ? Przywieźć ci rosół? Mogłabym pewnie ułożyć alfabet, a przy każdej literze znalazłabym wiele dobra. 

Mam wszystko, ponieważ jestem częścią waszego życia, a wy jesteście częścią mojego. 

Nie szukam niczego więcej. Świadomie odstraszam, jestem w tym na prawdę niezła. Wiem, iż mam do zaoferowania bardzo wiele, 

a jeśli ktoś chce, znajdzie drogę. 

Cenię swoją prywatność, ale drzwi pozostawiam otwarte.

Jedyną szansą, by pozostać ze mną, jest chęć dzielenia życia. Obowiazków, spraw do załatwienia, prywatnych problemów, urojonych zmartwień, złośliwości, cynizmu, nihilizmu, antypatii do egoizmu. Wolę ofiarować, niż otrzymać, ale każda szczodrość ma swoje granicę.

Znudziło mi się bycie rozczarowaną. Nie chcę być więcej razy zaskoczona brakiem chęci. 

Konsumpcjonizm emocjonalny? Nie, dziękuję. 

Poza tym, chudnę, rozwijam się w dwóch, diametralnie różnych kierunkach, planuję i mam się całkiem dobrze.

Pozdrawiam serdecznie.