jaśka ręce w aparacie.

sekundy bezpieczeństwa morderczo wplywaja na konieczność kamienia.

czegos jest tu za dużo.

o coś jest nadmiar.

zawsze jest kilka opcji, podpunktów, możliwości, pomysłów, uczuć, cudzych szeptów.

zawsze są.

różnie realizacyjnie trudne.

pozornie w każdym razie, bo jeżeli tak wychylić się przez lupę to całkiem wyraźnie widać, że na każdym polu leży ta sama mała plama... w innym tylko kształcie i miejscu, absorbując inne odcienie nieznośności.

chciałoby się więc wiedzieć czemu powiedzieć nie.

chciałoby się też wiedzieć, że to zawieszenie i kolejne minuty negocjacji to nie jedynie słuszne kłamstwo i autogrające na zwłokę widmo własnego umysłu.

weźmy się. pieprzmy się.

kiedyś się w nim zamknę z tej miłości i uwielbienia nad jego tysiącaszarością.

nic nie może być. ciągłe zawieszenie dotyku. oszalejemy razem. nikogo więcej nam tutaj nie trzeba.

niedoceniona zabawa w pojedynkę.

pcha się do wyjścia. napiera tak mocno jak nie  chce być powiedziane.

i właśnie wtedy kiedy wydaję mu się, że zaleję się dżwiękiem zostaje zatwierdzona decyzja o nieskończonym milczeniu.

są ludzie których kocham.

i jestem też ja.