wiosna

Wiosny ciąg dalszy. W minionym tygodniu napadły mnie dwa pajonki, jeden ogromny, prawie większy ode mnie, ale to było przed domem, więc jakoś ogarnęłam temat. Drugi napadł mnie wczoraj. W salonie, na mojej własnej, prywatnej kanapie z szezlągiem (dlaczego nie mówią na ten mebel rogówka to naprawdę nie wiem....). Zwierz był raczej nikczemnych rozmiarów, nie mniej jednak wziął mnie z zaskoczenia, odruchowo widząc, że coś po mnie idzie strąciłam to z siebie, już kiedy wzięłam zamach ręką zorientowałam się z czym mam do czynienia, wówczas sama do siebie wyraziłam się prawdziwą polszczyzną, znaną mi od dziecka, w tym momencie muszę dodać, że mój tata posługuje się polszczyzną jak mało kto, potrafi kląć minutę i ani razu się nie powtórzy! Wracając do pajonka, on jeszcze dobrze nie spadł a ja już go szukałam, bo przecież jeśli bym go zostawiła przy życiu to by się ukrył, urósł i dopiero po dziesiątej wylince wrócił, a wtedy to już na pewno dostałabym zawału na jego widok. Znalazłam dziada i utłukłam. Ale pozostała niepewność i mnóstwo pytań, podstawowe: czy on tu był sam? Może z rodzeństwem, które teraz cicho rośnie pod kanapą, albo z mamusią, która już się pod kanapę nie mieści i dlatego siedzi za szafą w ciągu dnia, a w nocy biega po chałupie? Wiosna obudziła już do życia nie tylko swoje piękne oblicze....