W stronę słońca idziemy.

Spotkanie nastąpiło tuż przed północą, usiedli na ławce czując swoją bliskość, a jednak będąc tak daleko od siebie. Niebo nad nimi rysowało się w dwu barwach ozdobione puchatymi chmurami pokrojonymi nożem przez fanatyka. Kiedy odchylili swoje głowy wylądowali w chmurach tarzając się w ich ciepłym i łagodnym pierzu. Nie trzeba było wielkich słów, wystarczyło na nich spojrzeć, to był dzień który zmienił ich życie nieodwracalnie. Mickiewiczowska niepewność miota nimi po pustym pokoju w którym tańczą ich dusze, czy kiedykolwiek się zderzą jak wolne atomy czekające na wielki wybuch budujący nowy wszechświat? Wszechświat bez zła, wojen, nienawiści i kłótni? Dziadek czas powiedział mi, że musi sobie to wszystko przedyskutować z Panem Szczęście i jak dojdą do porozumienia dadzą nieoczekiwaną odpowiedź. Szczęście przychodzi do nas codziennie, musimy go tylko zauważyć i pozwolić samemu ingerować w nasze dalsze losy, tylko czy my go naprawdę chcemy, czy chcemy żyć w słodkim przeświadczeniu Nadziei, że przecież wszystko się jeszcze ułoży? Boska wina w tym czy Diabla, sam dokładnie tego nie wiem, spotkanie skończyło się tak szybko jak się zaczęło, a oni poszli w swoje strony pogrążeni w swoich marzeniach.

Czasem chcielibyśmy wyczuć chwilę w której kocha się życie i zatrzymać ją już na zawsze. Ostatnio takie chwile przydarzają mi się codziennie i mimo nawału problemów potrafię o nich zapominać. W ostatnim wpisie spotkałem Nadzieję, powiedziała, że umiera, umarła żeby odrodzić się w świecie realnym. Sama do mnie przyszła i chciałbym, żeby już nie odchodziła...nigdy. Jest piękna jak w obrazie z najpiękniejszego snu, daje mi wiele energii żeby żyć i chwytać dzień. Często wystarczy jedno głębokie spojrzenie żeby wczytać się w czyjąś duszę, czytam w Twojej duszy jak w fascynującej książce której nie sposób odłożyć. Wiem, że świat się nie kończy - on się zaczyna!

Kto Cię obroni Polsko?

Turbonegro

Radom 15/09/2011