Norwid

[i][b]Norwid.[/b] W Weronie... Nad Kapuletich i Montekich domem, Spłukane deszczem, poruszone gromem, Łagodne oko błękitu... Patrzy na gruzy nieprzyjaznych grodów, Na rozwalone bramy do ogrodów, I gwiazdę zrzuca ze szczytu Cyprysy mówią, że to dla Julietty, Że dla Romea, ta łza znad planety Spada – i groby przecieka.... A ludzie mówią, i mówią uczenie, Że to nie łzy są, ale że, kamienie, I – że nikt na nie nie czeka ! [/i] Wiersz poznałam na polskim... to chyba była pierwsza lekcja polskiego która mi się podobała... =X ale mniejsza o to... Ostatnie dni były naprawdę dziwne... niby nic cisza, spokój a jednak coś... krzyk.. rozpacz... burza...dzikość... nieład...i nagła potrzeba ucieczki... gdziekolwiek... z daleka od ludzi... gdzieś gdzie będzie cisza... – ta prawdziwa cisza... dla czego właśnie wiersze Norwida sobie upodobałam... ? Może dla tego że jest w nich wiele tajemnicy... zagadek... i trzeba się nad nimi zastanawiać... Dla czego wszyscy mówią Ci że jest ok. a wcale tak nie jest ?! Do cholery ! nie jest dobrze ! nic nie jest dobrze ! Może kiedyś będzie ok. i wszystko się ułoży...[i] może... [/i] Może to wszystko będzie już niedługo.... [i]może... [/i] I z tym wszystkim dam sobie rade...[b] na pewno... [/b]