nikt jeszcze nie wie czy

stare słońce zarysuje nowy dzień

blaszany huk próbuje dostać się

przez szyby w miękki sen

i niby wszystko jest

tak jak powinno być

za chwilę zbudzi mnie

szary świt

tylko dlaczego ja

z takim nieludzkim strachem

nie potrafię?

chciałabym wrócić do tamtych chwil, kiedy wszystko było bydłem. kiedy byłam opętana beztroską, a wszystko co mnie interesowało to klepanie lemieszy, co by tu zjeść na dwóch wolnych godzinach wf-u w środę i u kogo pod blokiem jest gorzej. kiedy nie umieliśmy zrobić popcornu i piekliśmy ciasta, które się nie udawały. kiedy płakałam sobie bezkarnie na występach, rozwalałam z Tofikiem i Brzozą próby Bernko. kiedy jedliśmy zimną pizzę i popijaliśmy ją jednym, ciepłym piwem na cztery osoby. kiedy nie musiałam martwić się o kasę.

a teraz?

teraz czytam, że dwudziestolatce nie wypada chodzić w trampkach.

teraz umiem zrobić popcorn i upiec ciasto.

teraz nikt nie rozumie jak mówię o lemieszach, świrowaniu i bydle.

teraz trzeba chodzić na poważne imprezy na których wszyscy chleją i jedyny problem to kończąca się wóda.

teraz nie ma z kim zaśpiewać o zającach i piernikach.

teraz nie ma już prób i wszyscy są zbyt dorośli na to, żeby cokolwiek rozwalać.

teraz Maria i Marta sobie wyjadą.

jedynym moim łącznikiem z tamtymi czasami jest to, że dalej wszędzie szukam kibla.

a moim największym marzeniem na chwilę obecną jest to, żeby móc jeszcze raz pójść z dziewczętami ze zdjęcia na koncert Comy i wrzeszczeć sobie o Maćku, Zbyszku i Piotruli.

i oto trzeba będzie

dumnym krokiem

iść bez twarzy

w kolejny dzień.