coś się kończy, coś się zaczyna

czuję silną potrzebę destrukcji

Wiem. To już było. Potrzeba niecałych dwóch miesięcy, żeby zacząć przeczuwać, że coś jest nie tak. Potem następuje powolne utwierdzanie się w tym przekonaniu połączone z przypływem potrzeby rozpieprzenia czegoś. A potem... potem przypomina to jazdę rozpędzonym samochodem, kiedy puszcza się kierownicę i zasłania oczy.

To jest coś jak takie nagłe wewnętrzne pęknięcie. Jak jakiś krzyk rozpaczy gdzieś z dna duszy. Nawet nie krzyk - wycie. Nakaz biegu przed siebie i wykrzyczenia z siebie tego, czego nawet nie da się ubrać w słowa. Pamiętam, kiedy pierwszy raz tak się poczułam. Przejmująca chęć ucieczki. A mimo wszystko mam poczucie, że robię to specjalnie. Z pełną świadomością konsekwencji i wręcz z satysfakcją.