Twierdza Osowiec.

Biebrza.

Nic dodać, nic ująć.

Pogoda przepiękna, mimo że tutaj padał deszcz.

Ale tam Krecik przewidywał każde załamanie pogody, a ich akurat mało było.

No i przyznać trzeba, że teraz chyba rozpoznam już teren wilka ;)

Wielkim sukcesem było zobaczenie wodniczki,

której zwykle ornitolodzy, którzy specjalnie przyjeżdżają z Anglii, nie umieją wypatrzeć.

To się dopiero nazywa szczęście.

No i takie tam co się działo nocą,

chrapanie, gadanie, oglądanie, klachanie.

Tego nic nie pobije.

No i ooooo. i turbana też nie.

Albo kawy.

Albo Kazika jednego i drugiego.

Albo klubu.

Albo bagien.

Kurczę, chyba jednak za dużo zdradziłam xD

Ale i tak jeszcze sporo jest ukryte.

I czuję taką pustkę.

Nie wiem dlaczego.

Albo może wiem, ale nie chcę się do tego przyznać.

To tak męczy.

No ale cóż poradzić.

Można było temu zapobiec, ale wtedy nie byłoby tak fajnie.

Na pewno nie byłoby.

I nie byłoby do czego odliczać.

A tak przynajmniej mam dodatkowe zajęcie.

Ale mimo wszystko nie odpuszczę.

Bo to się musi wypełnić.

Koniecznie.

I kto by pomyślał, że człowiek w ciągu zaledwie czterech dni może się tak zmienić.

Tak... Poczuć się inaczej.

Tak... Poczuć, że żyje.

Tak... Poczuć, że jest.

I to jest takie ciut dziwne.

I to chyba nawet widać.

Ale co tam.

Niby jest inaczej, ale jednak jest tak samo.

Chociaż nie, już nigdy nic nie będzie takie samo.

Nie teraz.

Follow the leader.