:)

Coś się skończyło, coś się zaczęło.

Tym razem nie moje zdjęcie, aparat odmawia posłuszeństwa.

Ale widoczek autentyczny, potwierdzam.

Brenna.

Niby tygodniowe rekolekcje są fajne i coś zmienią w życiu,

ale dopiero te oazowe dadzą kopa.

Wprowadzą Cię w nowy świat,

w nowe przyzwyczajenia,

w nowe znajomości,

dotkną Twej głębi.

Dopiero wtedy poczujesz,

że tak naprawdę nigdy nie żyłeś pełnią życia,

że nie otwierałeś się tak do końca,

że czegoś Ci brakowało.

I mimo tego całego narzekania na mięso w sosie,

na szkołę śpiewu nawet w autobusie,

na zapchanie zlewu,

na zapchane odpływy prysznicy,

to było warto wybrać się do Cieszyna.

I nie, to nie był zwykły wyjazd do Cieszyna.

To było zwiedzanie:

Cieszyn,

Bielsko-Komorowice, Bielsko-Polskich Skrzydeł, Skoczów,

Bielsko-Centrum, Bielowicko, Bielsko-Stare Bielsko, Kończyce, Simoradz,

Wadowice, Kalwaria, Łagiewniki, Katowice, Piekary,

Jaworze,

Cieszyn.

Może nie w tej kolejności, ale... Tak, tyle zwiedziliśmy.

17 dni, a ile przeżyć!

Tyle ważnych słów padło w tym czasie,

tyle nocnych rozmów,

tyle rozkmin, znaków,

tyle irytujących rzeczy.

Ale nie zamieniłabym tego czasu na nic innego.

I jeśli ktoś mi powie, że Oaza, że wyjazd na rekolekcje to czas stracony,

jestem skłonna powiedzieć, że nie doświadczył nigdy czym są rekolekcje.

Niekoniecznie musi to być od razu wielka przemiana, wielkie łał,

ale zawsze malutka część się zmienia.

Dwa tygodnie do kolejnego wyjazdu.

Całe życie w biegu.

Ale teraz mi się chce.

Nabrałam sił, ochoty, motywacji.

Agere contra na całego.

I mózg też wraca do ciągłego procesu myślenia i analizy.