Słup informacyjny z podaną wysokością przełęczy.

Ostatnie metry przed szczytem najwyższej góry bieszczadzkiej to gołe skały.

Jest!!! Szczyt i żelazny krzyż. Notabene wyniesiony tu na plecach uczestników drogi krzyżowej.

Teraz pora na odpoczynek i podziwianie pięknego widoku na południe.

To jest właśnie ten widok. Za widocznym na zdjęciu szczytem rozciąga się już Ukraina. Która podobno niesamowicie się różnie od tej na wschód od Polski.

Burza dociera nad Tarnice. Groźnie, ale widok chmur z takiej odległości, dosłownie na wyciągnięcie ręki, godny był zdjęcia i zwlekania z zejściem.

Jeszcze tylko dowód, że dotarliśmy na szczyt :)

Deszcz już zaczął padać, ale ze względu na wysokość, nie jest on tak intensywny jak ten w dolinie, o czym dowiedzieliśmy się od sąsiadów na polu namiotowym.

I po deszczu. Po jakieś pół godzinie niebo się rozchmurzyło i wyjrzało słońce. Typowa, zmienna górska pogoda :)

A to niespodzianka wynagradzająca nam deszcz :)piękna tęcza, której nie udało mi się jednak złapać w całości z powodu... jej odległości. Była dosłownie na wyciągnięcie reki - troszkę chęci i można byłoby sprawdzić czy to prawda co mówią o garnku złota na jej końcu :)

Uwaga na szlakach!!! O glebę, jak widać, wcale nie trudno. Dobrze, ze skończyło się tylko na tym :)

Już pod sam koniec zejścia, ujrzeliśmy coś takiego... Zakątek niczym z innego świata, mokra ziemia, liście i promienie słońca przebijające się przez nie. To mniej znane, często ukryte piękno Bieszczad.

Koniec szlaku. Jak widać mimo zmęczenia, bolących nóg i obłoconych butów humor dopisywał :)