Burza dociera nad Tarnice. Groźnie, ale widok chmur z takiej odległości, dosłownie na wyciągnięcie ręki, godny był zdjęcia i zwlekania z zejściem.

Jeszcze tylko dowód, że dotarliśmy na szczyt :)

Deszcz już zaczął padać, ale ze względu na wysokość, nie jest on tak intensywny jak ten w dolinie, o czym dowiedzieliśmy się od sąsiadów na polu namiotowym.

I po deszczu. Po jakieś pół godzinie niebo się rozchmurzyło i wyjrzało słońce. Typowa, zmienna górska pogoda :)

A to niespodzianka wynagradzająca nam deszcz :)piękna tęcza, której nie udało mi się jednak złapać w całości z powodu... jej odległości. Była dosłownie na wyciągnięcie reki - troszkę chęci i można byłoby sprawdzić czy to prawda co mówią o garnku złota na jej końcu :)

Uwaga na szlakach!!! O glebę, jak widać, wcale nie trudno. Dobrze, ze skończyło się tylko na tym :)

Już pod sam koniec zejścia, ujrzeliśmy coś takiego... Zakątek niczym z innego świata, mokra ziemia, liście i promienie słońca przebijające się przez nie. To mniej znane, często ukryte piękno Bieszczad.