W swoim życiu zapewne spotkamy miliony ludzi. Każdy nas czegoś nauczy. Jedni nauczą nas rzeczy bardzo przydatnych, które będą dla nas  użyteczne. Inni nauczą nas jak kochać, okazywać uczucia, pielęgnować to co dla nas ważne. Niektórzy sami w sobie będą lekcją. Niekoniecznie przyjemną. 
I on taki był. Był jak uczeń, który spóźnił się na lekcję. Tę najwazniejszą. Tę o miłości i szacunku do innych ludzi. Po prostu spóźnił się, zaspał na nią, a kiedy już wszedł do klasy usiadł z tyłu, założył słuchawki i nie wyniósł z niej nic. Myślał, że nie omineło go nic szczególnego i żył dalej. Łamał po drodze wiele serc, niszczył wiele kobiet, sprawiał, że stawały się naiwne, ufały mu bezgranicznie a całą resztą uważały za wrogów. Kiedy ktoś mówił o nim źle miały ochotę zasznurować tym ludziom usta. Ale co on takiego w sobie miał? Nie było w nim nic wyjątkowego prócz tego jak pięknie potrafił kłamać. W sumie nie widziałam człowieka, który kłamał by równie pięknie. I kiedy wiedziałaś, że kłamie i miałaś na to namacalne dowody i tak mu wierzyłaś. Ale to oznacza tylko jedno : zmanipulował Cię. Potrafił zdradzić. Z dnia na dzień odejśc, zapomnieć, nie chcieć pamiętac. Dobierał cudowne słowa kiedy chciał wrócić, potrzymać Cię za rękę, musnąć Twoje usta, ale Ty nie rozumiałaś już tych słów. Po prostu nie chciałaś ich rozumieć. Były pełne jadu i zabijały Cię. Dlatego zrezygnowałaś. I zrobiłaś wtedy najpiękniejszą rzecz, zabiłaś go. Zabiłaś część jego samego, jego ego zostało naruszone. Zabiłaś coś w nim.. Coś istotnego. Ale to i tak wciąż za mało by zatrzymać zamachy na inne naiwne serce, które tak bardzo potrzebują tych pięknych kłamstw by być szczęśliwymi..