*

niemalże Monte Casino

Mogłabym to nazwać powrotem do korzeni. Odkąd pamiętam, uwielbiałam malować, choć przypuszczam, że dziewięćdziesiąt procent dzieci to lubiło. Bardzo się cieszyłam z nowym kredek, farb, ołówków, flamastrów, a rodzice byli zadowoleni, bo ich dziecko nie zawracało głowy pytaniami z serii "a dlaczego?", bo zamiast tego siedziało całymi dniami nad blokiem rysunkowym. Oczywiście całe godziny spędzone na wprawianiu ręki w szkicowaniu, malowaniu, rysowaniu i kolorowaniu nie przyniosły mi jakiejś szczególnej artystycznej predyspozycji, nie nabyłam boskiego daru wylewania cudów na kartkę i nie zyskałam talentu, aczkolwiek radość z trzymania ołówka nadal w pewnej formie pozostała.

Ostatnio moje ciało jak magnes przyciąga do siebie lekarzy wszelkich specjalizacji, a być może to oni przyciągają mnie do siebie. Jakkolwiek by nie było, powoli mam tego coraz bardziej dość, mimo że usłyszałam od nich chyba wszelkie możliwe zdrobnienia mojego imienia.

Piję kakao, które wieczorową porą smakuje nad wyraz dobrze, szczególnie gdy w tle słychać dźwięki Placebo. Myślę o powrocie do szkoły i automatycznie widzę przed oczami wielkie litery: Hey, teachers, leave those kids alone. Jednak szybko odzywa się mój wewnętrzny głos rozsądku: gwoli ścisłości, nie jesteśmy już dziećmi. Tutaj zaczynają się schody.

Nie nachodzą mnie dzisiaj żadne egzystencjalne myśli. Ot, jedyne, co czuję, to że jest mi wyjątkowo zimno od samego rana. Ponadto ciągle chodzę zmęczona, mimo że permanentnie śpię w ciągu dnia, korzystając z wakacji, a raczej marnując je. Tak czy siak, najlepszym rozwiązaniem byłby stanowczo twardy sen pod ciepłą kołdrą.

Dbajcie o siebie i o innych.

DEVIANT