widzę tyle pustych godzin.

Miesza się wszystko i nie jest takie samo. Genotypy życia zmieniają sens zabraniając tej samej kolei losu, a podobno wszystko wkoło to vanitas, pieprzona marność. Kiedy nawet pobudzenia przeróżnych hormonów nie odczuwam tak samo.

"Pierwszy raz zapragnęłam widzieć tak często jedną osobę. Pierwszy raz miałam ochotę "przetrzymywać" kogoś w domu i pozwalać mu, aby rozpierdalał mi kuchnię nowymi potrawami. Pierwszy raz chciałam słuchać błahych opowieści o bytowaniu w szkole. Pierwszy raz cholernie tęskniłam i poczułam, że jestem wartościowym człowiekiem, który może coś znaczyć w oczach innej osoby. W Twoich oczach. Czułam, że jestem dla Ciebie ważna. Dalej czuję. Nawet jeśli o tym nie mówisz to nie dajesz o tym zapomnieć. A teraz, tak bardzo nie chcę Cię ranić, ale muszę zatęsknić mocniej, byś mogła znaczyć dla mnie cholernie dużo, a nie coraz mniej. Proszę, daj mi zatęsknić."

Więc spleć palce z moimi palcami i chodź prowadź i daj się prowadzić tam gdzie czeka nas czas, dobry czas, tam gdzie czeka nas czas, dobry czas spełnienia.