wspomnienia grabaża.

Jeżeli masz wątpliwości - mów prawdę.

Milena, ja, Dawid.

I nadchodzi taki dzień z życiu człowiek  że przeżywa wszystko od nowa.

Wszystkie wspomnienia.

Tylko dziwi mnie te teraz te dobre tak bolą. A na te złe nawet nie reaguje.

Wiem że trzeba coś zrobić ale nie wiem co.

Muszę najpierw to uporządkować?

Chyba nie ma co.

Jednak wolałabym aby wszystko się sprostowało w tym tygodniu.

Potem mogłabym oddychać normalnie.

No bo oprócz tego przeklętego kaszlu coś mnie dusi.

Nie fizycznie.

I oczywiście boli mnie serce. W sensie fizycznym teraz.

Bo zawsze tak mam gdy sie czymś martwię za dużo.

No bo to że mi ciężko na sercu nie musze mówić.

Chcę wszystko naprawić przed wycieczką.

Obiecałam że kogoś znajdę, prawda? A moze by tak zrobić?

Kurwa, kurwa, kurwa.

 Nie lubie trochę jak odpowiedzialność za tylu ludzi jest przypisana mnie.

Ja jestem najgorsza istota jaka może być.

Zauważyłam że jak coś mi nie pasuje muszę soie to przyporządkować.

No aby było mi wygodnie. Inni się nie liczą.

I co ze mnie za człowiek? A gadam ze jestem taka godna zaufania.

Gówno prawda. Choc czy zaufanie sie do tego liczy?

Tak bo nie raz już ludzie przeze mnie cierpieli.

Jestem jak ten jebany papieros.

Na początku taka fajna, normalnie nie możesz się ze mną rozstać.

Można by powiedzieć, że mnie potrzebujesz.

A potem przejmuję kontrolę. Za dużo ode mnie zalezy, wkurwia cię to.

Jednak jak już jest koniec nie chcesz mnie znac.

I to chyba najbardziej boli. Że z własnej głupoty robię tyle błędów.

Ratujcie! I przepraszam.

Adijos.

I oto ja.