Ewidentna niezręczna cisza.

Ludzie są ślepi uczuciowo. I głupi. A ja jestem tego przykładem.

Na początku nie zauważamy że ktoś się od nas odsuwa. Nie zauważamy straty jedynej ważnej nam rzeczy - Przyjaciela. W duszy ciągle myślimy że jest dobrze, mamy ma kogo liczyć w każdej chwili. Jednak świadomość jest trzeźwa, wie że coś zaczyna nie grac. Brak porozumienia. Ale dopiero gdy zauważymy inny współczynnik który odbiera nam naszą jedyna radość, nasze podparcie, zauważamy własną głupotę. Boli cię wtedy wszystko, a najbardziej serce. Moze inne bóle sa wymyślone, ale jednak serce jest bardzo wrażliwym mięśniem. Ta powolna strata staje się coraz bardziej widoczna. Chcesz umrzeć, bo nic innego nie możesz. Jednak jak masz umrzeć jak nie tolerujesz samobójstwa? Co za ironia! Myślisz jakby to naprawić, jednak inny współczynnik ma przewagę choć ty już dawno straciłeś z nim kontakt boli cię zę zostałeś sam. Dopiero teraz zdajesz sobie sprawę jaki byleś zależy od przyjaciela. Nie możesz nic poradzić, bo nawet jakbyś chciał to bół powraca. Błagasz Boga o litość, lecz nic to nie daje. Dopiero później przypominasz sobie że w nic nie wierzysz. Jedynie w ta przyjaźń która cie opuszcza, i w miłość która już dawno o tobie nie pamięta. Ta przyjaźń jeszcze nie wymarła, ona po prostu przysypała. Przyjaciel niby czeka na ciebie, ale jak juz zaczynasz krytykuje jedynie. Bo ci już nie ufa, a to jest najgorsze. Twoje człowieczeństwo wymiera. Zaczynając od stereotypów kończąc na Marzeniach..