płonący ludożercy

NO ALE MAMOOOO.

jest rześko. temperatura nieznacznie odbiła od zera, unosząc się na niewielkiej, niepewnej wysokości. droga, przestąpić tory, wyobrażać sobie ucieczkę od pociągu.

jeszcze mam czas zapalić, wyciągam zębami jedną fajkę z charakterystycznego metalowego pokrowca, skostniałymi dłońmi szukam zapalniczki i kilka razy próbuję ją zapalić. drugi, trzeci, ostre kolce wbijają się nieprzyjemnie w opuszek kciuka. przystaję, wymyka mi się ciche przekleństwo, ale w końcu osiągam małe zwycięstwo. zaciągam się goryczą i lodowatym powietrzem, wbijając wzrok w rozgwieżdżone niebo, wyzierające powoli zza rozmywających się obłoków.

przechodzę przez osiedle, przez cień przy kościele, pięć kroków po betonowej kładce i patrzę na dom. zastanawiam się, czy już wywietrzałam, czy jeszcze nie. a może chodzi po prostu o tę chwilę, kiedy mogę bezkarnie pobyć sama ze sobą. a może o coś zupełnie innego.

w każdym razie jakaś niewytłumaczalna siła nie pozwala mi szybko uciec od agresywnego zimna, przejmującego mnie z każdej strony. widzę dom, wyobrażam sobie gorący prysznic. bardzo kuszący dla zesztywniałego ciała, jakim powoli się staję, wciskającego desperacko ręce w głąb kieszeni, aby jak najbardziej odsunąć je od chłodu.

i mam w sobie jakieś nieuzasadnione 'nie chcę', którym emanuje każda komórka mojego ciała. krzyczę tak bezradnie ciemną nocą, która pochłonęła wieczór.

patrzę w przeszłość i łapię się na tym, że wciąż patrzę zbyt długo. żałosne wbijam oczy w obraz dawnych wykroczeń. a mimo to, tęsknię za tym uświęconym obrazkiem sprzed lat.

i cytat tygodnia: I TAK UMRZESZ, NIE ŚMIEJ ŻARTOWAĆ.