From Berlin with Love

Długo, prawda? Długo.

Trochę już mam dość tego zimnego, twardego gówna, które wszędzie leży.

Trochę już czekam, aż zrobi się ciepło.

Aż szkoła, praca, wynoszenie śmieci, sąd ostateczny i wszystko inne do czego nas zmuszają wyda się żartem.

Bo kiedy człowiek stoi w pełnym słońcu obok ludzi, którzy mogliby zastąpić mu krew, to wszystkie "niby - poważne - sprawy" nagle stają się śmieszne.

Jedyna rzecz, która powstrzymuje mnie obecnie przed zmienieniem cyklu pór roku na: wiosna - lato - lato - lato, (lub ewentualnie wiosna - lato - lato - jesień, bo lubię deszcz), to fakt, że nie jeździłam jeszcze w tym roku na nartach.

No i ewentualnie to, że co jakiś czas słyszę ciche, niepewne głosy z końca sali: Kamila, może ty jednak nie jesteś Wszechomogąca...

Boże. Jak to się stało, że wszyscy nagle jesteśmy tacy... późni.

Jakby z wszystkich żyć, które znam, wypadło dobre parę lat. Jakbyśmy nagle znaleźli się w tych naszych życiach tak... późno.

(W tym miejscu: najlepsze życzenia szczęścia szczęścia i jeszcze raz szczęścia dla Świeżej Szesnastki Sophie. :*  

Ej, Zosiu... <3)

Z jednej strony, tak właśnie jest. Czuję się... późna. Pewne rzeczy zacierają się zupełnie w mojej pamięci. Siedzę czasem i myśłę: jak wtedy było? Co ja myślałam? Co czułam?

Z drugiej jednak strony, czuję się jakbym dopiero co została wybudzona ze śpiączki. Jakby wszystko na mnie czekało. Tylko na mnie. Jak na zaklęcie.

Czuję się tak, jakbym mając w sobie tę krew, o której pisałam na początku, mogła wszystko.

Kochani, nie pierdolcie.

Ja jestem Wszechmogąca.

Ps: Zdjęcie zrobione przeze mnie w wakacje w Berlinie.

Ps 2: A żebyście przypadkiem nie zapomnieli - Kurt żyje.