życie maturzystki ograniczam tylko do spania, jedzenia, palenia papierosów gdzieś na szybko w drodze do/ze szkoły i uczenia się na wszystko, mimo kompletnego braku czasu. czasami uda mi się wygospodarować chwilę na kawę lub dłuższy spacer, przy dobrych wiatrach widzę się też z miłością mojego życia, ale tak, jak niestety tego oczekiwałam- nie zdaża się to zbyt często. no cóż, nie wiem czy to dobrze, czy źle, ale wszystko się zaraz skończy. z jednej strony bardzo się z tego cieszę, z drugiej- boję się mocnego kopa w dupę i poradzenia sobie w dorosłym życiu zakładając oczywiście, że zdam ustną maturę z polskiego i będę miała do dorosłego życia wstęp. ale (wiem, nie zaczyna się zdania od ''ale''- nie przewartościowałam sobie tego) jeśli przeżyłam trzy lata w zawrotnym tempie, to przeżyję chyba 15 minutowy stres i mam nadzieję, wyjdę z sali ze świadomością, że mogę iść sobie dalej w świat.