Zdjęcie z sylwestra.

Bo Sylwester to koniec roku, a w chwili obecnej też jest czegoś koniec.

Koniec pewnego burzliwego okresu,

koniec głupich prób pocieszania się byle kim.

Ale nie o to chodzi.

Bardzo, bardzo chciałabym komuś coś powiedzieć i nie chodzi o to, że nie mam odwagi, tylko nie mam jak.

Może to akt desperacji, głupoty, czegokolwiek-nieważne. Starałam się zapomnieć, przez ostatnie dwa tygodnie zrobiłam chyba więcej głupot niż w całym swoim życiu. Ale nie potrafie albo może nie chce, bo mi tak wygodniej.

Przykro mi.

Zakochałam się.

Zakochałam się w tym cholernym, dziwnym sposobie pojmowania świata, w słowach, rozmowach, w szczerości, w niektórych rozśmieszających porównaniach, w żelaznych zasadach, w obietnicach, niestety pustych obietnicach, w romantyźmie, takim jakiego nie ma nikt inny, w tym wszystkim co wydaje się takie proste, zwyczajne. I okropne. Wcale tego nie chciałam i o to nie prosiłam. I nie chce nadal. Mogłoby to poprostu zniknąć, ale uparcie nie chce. I ciągle wraca, a ja naiwnie myśle, że to już ostatni raz. Dlatego przykro mi, że się zakchałam. Paradoksalne zaiste, że uczucie tak piękne może być smutne.

Przeraszam.

I korzystając z okazji, chciałam jeszcze kogoś przeprosić, za moją głupte, za to wszytsko co się skończyło.

Właśnie się rozpłakałam przez ową osobe.

Dzisiejsza rozmowa była ważna, cholernie ważna.

Każdy koniec może być początkiem czegoś nowego, prawda?

Koniec fotobloga.