pamiętnik cz. 5 cd

udało mi się napisać nową część xd

miłego czytania ;*

________________________________________________________

PAMIĘTNIK CZ. 5 - CD

Doszłam do wniosku, że to jeszcze nie czas na śmierć, że jeszcze muszę żyć, chociażby dla moich nowych rodziców. Ale było już za późno, miałam zacząć krzyczeć, kiedy zorientowałam się, że przez te dwie sekundy moich rozmyślań wcale nie spadałam. Wisiałam chwilę w powietrzu, a potem zaczęłam lecieć w górę. Otworzyłam oczy, nie mogłam uwierzyć, Kamil nie skoczył. Kiedy miałam zamknięte oczy najwidoczniej szybko przeskoczył barierkę, stanął za mną i pod moimi rozłożonymi rękami trzymał swoje dłonie. Kiedy przesunęłam stopy do przodu po prostu mnie złapał. Hmmm.. ciekawe czy bardzo musiał się wysilić żeby mnie unieść, gruba nie jestem, ale najlżejsza też nie. W sumie to byłam mu wdzięczna za to, że mnie uratował. Ale oczywiście nie mogłam mu tego okazać. A zresztą wkurzył mnie tym, że się wtrącił. No tak, fajnie, że jeszcze żyję, ale to nie ma znaczenia, bo on nie powinien mnie ratować ! Podjęłam decyzję, że chcę skoczyć, teraz byłabym już pewnie z rodziną, ale nie, przecież musiał się zjawić bohater. Kurcze, te moje rozmyślania były trochę bezsensowne, raz myślałam jedno, raz drugie, sama sobie zaprzeczałam. Ale byłam rozbita. Z jednej strony byłam mu wdzięczna za to co zrobił, a z drugiej wkurzył mnie tym, że się wtrącił.
- Co ty zrobiłeś ?! Przecież miałeś skoczyć, a nie mnie ratować ! W bohatera się bawisz ? Ja chciałam umrzeć ! - krzyczałam, próbowałam się wyrwać z jego uścisku, tak, dalej trzymał mnie na rękach.
- Uspokój się, bo cię nie puszczę. Chcesz powiedzieć, że nie jesteś mi wdzięczna ? Wolisz żeby twoje ciało pływało w wodzie, rozerwane przez ostre skały ? A może jednak przyjemniej jest żyć i być w uścisku takiego przystojniaka jak ja ? - uśmiechnął się - No proszę, decyduj.
- Chciałam umrzeć ! Nie powinieneś się w to wtrącać. - mówiłam coraz łagodniej
- Skoro tak bardzo pragniesz śmierci to czemu używasz cały czas czasu przeszłego ? Chciałaś umrzeć. Czyli teraz już nie chcesz ? - w jego oczach widziałam błysk triumfu, wiedział już, że mnie rozgryzł i że za chwilę się uspokoję.
- Nie. Ja nadal... No kurcze ! Czy to moja wina, że moje życie to pasmo nieszczęść ? Ja nie daję już sobie rady ! To był jedyny sposób ! A ty mi go zabrałeś ! Po raz pierwszy nie zabrakło mi odwagi, nie wiem kiedy znowu będę miała jej na tyle, żeby spróbować jeszcze raz. Wszystko twoja wina ! Gdyby nie ty, byłabym już tam... A zresztą, sam mnie namawiałeś do skoku ! Skoro tak bardzo chciałeś mnie uratować to czemu jeszcze mnie to tego namawiałeś ! Puść mnie ! - nie wiem czemu mu to wszystko powiedziałam. Nadal trzymał mnie na rękach, próbowałam się wyrwać ale to na nic...
- To nie twoja wina. Znaczy, nie wiem co się u ciebie dzieję, ale wątpię żeby to była twoja wina. Po prostu taki twój los, teraz jest gorzej, ale kiedyś będzie lepiej, musisz w to tylko uwierzyć. Dlaczego namawiałem cię do skoku ? To proste. Gdybym gadał teksty typu "Dziewczyno nie skacz, masz całe życie przed sobą. Jesteś młoda, piękną, nie rób tego." to na pewno byś skoczyła, a ja nie zdążyłbym cię złapać.
- A te twoje dziwaczne gadanie ?
- To specjalnie, żebyś myślała trochę mniej o skoku. Na pewno widząc debila, który gada jakby był z innych czasów i do tego namawia cię do skoku, zastanawiałaś się czy uciekł z więzienia, a może z psychiatryka. Automatycznie byłaś mniej zainteresowana skokiem.
- Zaczynam już trochę cię rozumieć. No i wiesz, przepraszam za to, że tak na ciebie naskoczyłam. Powinnam być ci wdzięczna, przecież uratowałeś mi życie, naprawdę bardzo ci za to dziękuję. Tak szczerze to kiedy tylko moje stopy opuściły most od razu tego pożałowałam, myślałam, że nie ma już ratunku, ale ty mi pomogłeś. Naprawdę bardzo ci za to dziękuję, mam wobec ciebie ogromny dług wdzięczności. 

CDN