Carpe Diem 11

Carpe Diem

11 Będąc już na miejscu kupiliśmy bilety i czekali na samolot, który miał startować o 4 w nocy.  Usiedliśmy pod jedną z wolnych ścian, gdyż nie było miejsca na ławkach. Oparłam głowę o ramię Erica i przymknęłam oczy. Poczułam, jak składa pojedyncze całusy na mojej głowie. Wtuliłam się w jego tors, a on mocniej objął mnie ramieniem. Chwilę później zasnęłam.

- Jasmin... Mamy problem. Mała, obudź się.

- Co jest?

- Twój ojciec tu jest. - Szepnął.

- O Jezu. Gdzie?

- Mów ciszej. Rozgląda się. Mamy dwa wyjścia. Udawać, że my to nie my, albo ...

- Albo?

- Chodź.

Złapałem Jasmin za rękę i pochylając się nisko weszliśmy do kasy biletowej. Mieliśmy jeszcze 2 godziny do lotu, więc spokojnie mogliśmy tam zaczekać. Kilka minut później w pomieszczeniu stanęła kasjerka, która chciała zacząć krzyczeć, jednak zauważyła mój palec na ustach i powstrzymała się.

- Co tu robicie?!

- Kryjemy się.

- Nie możecie tu być!

- Proszę. Za 2 godziny mamy samolot do Włoszech.

- Ale w każdej chwili może tu wpaść ktoś i jak was zauważy będzie po mnie.

- Proszę.

- Przed kim się ukrywacie?

- Przed moim ojcem. - Odezwała się Jasmin. - Uciekamy. - Po krótce opowiedzieliśmy historię. Młoda kobieta pokiwała głową i dodała:

- Nie powinnam.

Kilkanaście minut później podszedł klient do kasy.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry. Słucham.

- Nie widziała pani może długowłosej blondynki o zielonych oczach i bruneta z niebieskimi oczami? - Kobieta spojrzała pod blat biurka, patrząc na nas. Kiwnęliśmy przecząco głową.
- Przykro mi, ale nie.

- Dziękuję. Do widzenia. - Usłyszeliśmy mocne trzaśnięcie drzwiami, co mogło świadczyć tylko o jednym. Wyszedł. 

- Wszystkich pasażerów lecących do Włoszech prosimy o zajęcie miejsc w samolocie 288. Życzymy miłego lotu. - Ten komunikat dał nam przepustkę do nowego, lepszego, i co najważniejsze, wspólnego życia. Tak. Zaczęliśmy nowy rozdział w naszym życiu.

CDN.

Ze specjalną dedykacją dla Edelline ;*