Pomoc zabłąkanym 12

Pomoc zabłąkanym, część 12.

                   Położyłam się na łóżku i cały czas się wierciłam. Te obskurne białe ściany w dużej sali, gdzie sama leżałam źle na mnie wpływały. Czułam się taka samotna.

                   Mama musiała pójść już o 20.00, bo godziny odwiedzin już się dawno skończyły.

                   Nie miałam co robić. Żadnej książki, zeszytu, telefonu - nic. Wzięłam koc leżący na moim szpitalnym łóżku i usiadłam na dużym parapecie przykrywając się nim. Wpatrywałam się w przechodniów. Byli tacy beztroscy, pełni życia. Zastanawiał mnie też fakt, że jak na razie nie widziałam żadnego ducha od trzech dni.

                    Około godziny 21.00 przyszedł Charli. Popatrzył na puste łóżko i chyba spanikował. Rozglądnął się po sali, a gdy mu pomachałam od razu się uśmiechnął.

- Musisz mnie tak straszyć?

- Cześć. - Wyszczerzyłam się w uśmiechu.

- Czemu nie śpisz? I gdzie masz okład na głowę? A tak w ogóle, to co robisz na parapecie? A okład? Dziewczyno, przecież Ty masz gorączkę.

- To przez tą salę. Jakoś nie mogę spać i siedzę sobie na parapecie i wpatruje się w ludzi. A co do gorączki to chyba już nie mam, bo dobrze się czuję. - Poszedł do mnie, wziął mnie na ręce, położył na łóżku i starannie przykrył.

- Poczekaj chwilkę. - Wyszedł, a po chwili przyszedł z termometrem i moją kartą pacjenta. Usiadł na łóżku i przyłożył termometr. Znowu zapatrzyliśmy się w swoje oczy i ... i prawie doszło do zbliżenia, ale się opamiętaliśmy.

- Przepraszam. - Powiedzieliśmy równocześnie i się zaśmialiśmy. Charli sprawdził termometr.

- No, gorączka spadła. 38 stopni. Czyli jest coraz lepiej, ale nadal nie wiem dlaczego przez trzy dni Ci się trzymała taka wysoka gorączka. Odnotował coś w karcie.

- Lisa, co robiłaś za nim trafiłaś do szpitala?

- Rozmawiałam z pewną Panią o śmierci Jej córki. Później szłam wolno do domu, ale źle się poczułam i postanowiłam przyspieszyć.

- Okay. A zdarzało się coś podobnego?

- Nie. - Znowu coś zanotował i uśmiechnął się.

- Śpij dobrze. - Chciał wyjść, ale Go zatrzymałam.

- Nie, proszę, nie idź. Nie chcę być tu sama. - Oczy zaszły mi mgłą.

- Jeśli tego chcesz... - Usiadł ponownie na krześle i wpatrywał się we mnie. - Jesteś na prawdę śliczna. - Ponownie się uśmiechnął.

- Dziękuję... Charli, mogę Ci zadać pytanie?

- Wal śmiało.

CDN.

Dobranoc :***