Ślepota...

"Nie strasz mnie piekłem
za dobrze piekło znam

każdy dzień podsuwa myśl
że nieba nie ma

Tu matka wyrzuca

na śmietnik dziecko swe

twierdząc ze

zamawiała przecież zdrowe

Przed siebie biec

by pozbyć się sił

czasem tak mi wstyd

Tutaj się robi

z jedzenia rzeźby

podczas gdy

obok ktoś się kończy z głodu

Więc nie strasz mnie piekłem

za dobrze piekło znam

każdy dzień podsuwa myśl

że nieba nie ma

Przed siebie biec

by pozbyć się sił

czasem tak mi wstyd..."

Bieg na oślep, byle do przodu jest najprostrzym sposobem na usprawiedliwienie swojej bierności w ludzkim życiu. Faktem jest, że nie zauważając pewnych niuansów ominąć można wiele problemów, jednak nie po to człowiek wykształcił wzrok i rozum, by zamykać oczy i wyłączać myślenie. Choć czynna spostrzegawczość wymaga wysiłku, to potrafi też przekazać niesamowite pokłady wiedzy temu, który się jej podejmie.

Sztuka obserwacji nie jest jednak przeznaczona dla ślepych...

Bo ślepi widzą tylko to, co swe miejsce znalazło blisko ich błędnych oczu, tylko czubek własnego nosa. Sprawia to, że drugi człowiek jest mu zupełnie obcy, a jego oblicze emocjonalne wręcz nieistniejące.

Z biegiem tysiącleci uczeni wynaleźli miliony leków i sposobów na nieuleczalne niegdyś choroby; zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Dlaczego więc tak niemożliwym jest odnalezienie, a nawet podjęcie próby poszukiwania czegoć, co mogłoby w swej istocie pomóc jednostkom, a w zasadzie miliardom jednostek opanowanych zaślepieniem...?

Zmianę winno się zaczynać od samego siebie...