twój arktyczny wzwód 

jest jakos niewyobrazalnie smutno. czuje, ze juz nie jest tak jak powinno byc, chyba zaczal sie pierwszy kryzys. ta, skad ja to znam, zawsze przeciez musi zaczac sie psuc, a ja jak zwykle zylam chorymi wyobrazeniami.

widzę jak owszem, to bez znaczenia i to nieistotne, jak wszystko waży mniej i nie przybliża się, widzę jak małe, nieidealne, nocne niebo o ile znaczy mniej, nie urodzajne, nie nawołuje mnie, widzę jak owszem, to nieistotne, nieważne, niepiękne, wyblakłe i ...
... to nie istotne z perspektywy absolutu.

dzieli nas rzeka niewypowiedzianych marzeń i dzieli nas rzeka zwyczajnych spraw i nikt z nas nie wie, co się jutro może zdarzyć i nikt z nas nie wie, co się jutro może stać... może przyjdzie noc, może przyjdzie dzień, może przyjdzie czas, kiedy spotkamy się, może, o boże, może... przemija czas, przemija, nie zbliża nas.