holiday.

 Poznałam kogoś, wiesz? I choć nie ma w sobie nic z alkoholu, zaszumiało mi od niego w głowie jakoś tak  inaczej niż zwykle, niemożliwie wręcz. Nie kocham go i raczej też nie pokocham, bo z własnej zasady w miłość po prostu nie wierzę od zawsze. Albo uciekam od niej bardziej możliwie, niż te szumy w głowie mi pękają od Jego słów, od Jego śpiewu, od Jego widoku także.  Ze swojej drugiej zasady miałam go wcale nie poznawać, bo to zawsze niesie za sobą coś niedobrego.  Ale nie da się zatkać uszu skutecznie czytając człowieka. A oczu moich kiedyś Ty sam mi kazałeś, nigdy nie zamykać.

Poznałam kogoś. Nie każ mi przestawać. Choć dobrze wiesz, że sama nie chcę wierzyć, że my to jednak za mało. Chciałabym Ci go przedstawić tak jak przedstawia się komuś bliskie nam osoby. Chciałabym otulić go ramieniem i z uśmiechem wypowiedzieć delikatnie jego imię. Chciałabym móc słuchać jego melodii do snu i śnić o nich, i przy nich się budzić. To nie jest takie łatwe kogoś przeczytać, trudniejsze jednak od czytania jest przestać to robić, kiedy najzwyczajniej w świecie się tego nie chce. Może powinnam ulec temu wszystkiemu i dryfować na różowej chmurce? Może gdzieś pod tą ponurą osłoną świata, kryje się coś iście bajecznego? Nie, tak nie jest na pewno. Chciałabym żeby tak było i podświadomie sobie to wmawiam, a Jego tak naprawdę nie ma. Jest tylko kilka prostych słów, kilka piosenek, kilka nic nieznaczących wspomnień i chwil. Taka miłość się nie zdarza i nie zdarzy się już nigdy.

Powiem Ci, że pokocham go, ale ja jeszcze o tym nie wiem, więc nie mów tego zbyt głośno, bo jeszcze się wystraszę i on się wystraszy, a na strachu to my raczej domu nie wybudujemy.

Ty kiedyś też kogoś pokochasz i to powiem głośno, bo wiedzieć powinieneś!

 Love.love.love.

M: Myyyy młode, piękne i grzeszne w Kowarach! A za nami gdzieś pewnie ukrywa się MIREK!  

/aaa, odezwę się tutaj kiedyś tam, więc bądź cierpliwy./