whatever!

Wszystkie kolory są takie cholernie wyraźne. Kształty poszły w chuj, są zamazane, ale kolory są piekielnie mocne.
Nie mówię o zdjęciach. Mówię o tym, co czuję. Wina Luxety? Nie wiem. Może i tak.
Wlazłam na forum o depresjach, nerwicach i innych zarazach. Poczytałam i tak mi się płakać zachciało, że ludzie, których nie znam, tak cierpią.
Kiedy jak kiedy, ale akurat dzisiaj mam powody by się martwić i być egoistką. Tylko z jakiegoś powodu jest inaczej. Jestem zmęczona i otępiała tak bardzo, że nie mogę utrzymać głowy na biurkiem, ale i święcie przekonana, że moje własne łzy są jakieś magiczne i mogą zbawić świat. Że powinny takie być i najpewniej takie są.
Mam ochotę płakać ze smutku.
Mam ochotę płakać ze złości.
Mam ochotę płakać ze szczęścia.
Mam ochotę wleźć na stół i tańczyć i śpiewać. Nie mam wątpliwości, że od tego na księżycu zaczną rosnąć niebieskie mandarynki. I że liście na zwykłych, polskich drzewach będą czerwone w środku lata.
A potem następuje kilkusekundowa przerwa, w czasie której nie mogę podnieść głowy ani centymetra wyżej.
Kto wie, może jutro znowu, po kilku godzinach otępienia, wybuchnę miesiącami przetrwanymi... uciążliwie. Być może z depresji wpadnę w jakiegoś rodzaju manię. Whatever. Byleby tylko ta Mania trwała całe wakacje i cały przyszły rok szkolny. Resztę dzisiaj mam w mojej szanownej dupie.

Życie jest, kurwa, piękne.