Przestałam myśleć.

Zgłupiałam.

Przestałam używać głowy.

Znowu się sypie, a miało być tak pięknie.

Idę do sklepu i nabijam pomelo zamiast pomarańczy. Zapłacę 9zł więcej. Co z tego. Jakie to ma teraz znaczenie?

Nie docierają do mnie słowa, zapominam, co sama powiedziałam, przestaję być świadoma tego, co robię i mówię.

Coraz więcej zapominam. Boję się zostać sama ze sobą.

Nie wiem, co się dzieje z moim organizmem.

Nie jem i nie czuję głodu. Jem i jest mi niedobrze.

Śpię mało i zrywam się wcześnie.

Śpię dużo i budzę się niewyspana.

Chcę zostać w Opolu, ale za 5 dni muszę się stąd wyprowadzić.

A przecież nie mam tutaj szczęścia.

Gdziekolwiek jestem, tam go nie ma. Dlaczego?

Nie umiem już dawać z siebie 100%. Nie piszę tak dobrze, jak kiedyś. Dla pani Trylnik jestem pewnie tylko przeciętną osobą, która dostała trzy wykrzykniki za felieton od jej świetnej przyjaciółki felietonistki, bo napisałam całą prawdę, co mi się nie podoba w życiu. Ale ona mi nie wierzy.

Może ma rację? Może to, co mam, to jest nic...

Bo są ludzie w moim wieku, którzy wzbijają się dużo wyżej, niż ja?

A ja... żyję w jakimś procencie, któremu daleko do setki... Dlaczego?

Bo jest tego zbyt wiele, żeby ogarnąć jednym rozumem?

Biję się z myślami, czy miałam je tylko rozplątać?

Halo...

NIE TAK MIAŁO BYĆ.