bardzo trudną dla mnie sprawą jest to, że muszę brać leki. Nie umiem tego zaakceptować. Kolejny raz je odstawiłam z myślą, że przecież sama sobie poradzę ale kolejny raz świat udowadnia mi, że nie. Mam wrażenie ze z każdej strony chce mi powiedzieć "jesteś za słaba".

I taka też się czuję..

Za słaba. Za brzydka. Za gruba. Nie wystarczająca. Nie zadowalająca.

Nie chcę rozmów bez sensu z ludźmi, którzy kiedyś znaczyli więcej.

Nie chcę wychodzić do ludzi.

Bo co ja mam zrobić? Co mam powiedziec?

Od 5 lat choruje na depresje a do dnia dzisiejszego nie jestem w stanie tego zaakceptowac. Nie chce sie leczyc.

Probuje sobie kurwa na sile udowodnic ze jestem taka jak wszyscy i potrafię zyc bez lekow.

Tak nie jest.

Nie ma dnia zebym nie myslala o wyjsciu stad na zawsze..

Nie ma nocy, w ktorej nie poleci lza.

Bo przecież robisz za malo.

Za malo sie starasz.

Czujesz, ze zawodzisz. Ze nie wystarczasz.

Co ja mam zrobic.

potrzebuje żeby ktos mnie do siebie przytulil i pozwolil mi zostac. Byl szczery.. pomogl przejsc przez to pieklo.

W gruncie rzeczy chodzi o to, ze nie daje rady SAMA.