przecież to pewnie tylko kolejna burza, po której wyjdzie słońce

nie można zawinąć wszystkiego w ładny papier i wyrzucić do kosza pod biurkiem, który zwykle służył nam na śmieci

co się z tym stało?

chcę zielony koc, w którym znikały wszystkie troski, wiecznie odgnieciony ślad po policie na policzku, chcę leonarda nad głową i jaśka, który budzi mnie o czwartej wbijając mi łapki w brzuch

chcę nawet metro centrum, w którym unosi się zapach tanich zapiekanek, dziurę, w którą zawsze wpadają mi obcasy, tramwaje, z których wychodzę zielona, bo trzęsą i szarpią niesamowicie

co z tego, że pudełko leży w szafie, że nawet już tam nie zaglądam, że róże połamały się tak jak my, kup mi nowe, proszę

przecież tak trudno budzi się i zasypia, gdy Twoje imię odbija się echem od ścian, gdy co rano zaciskam wargi do krwi, z paraliżującej tęsknoty

czekam, czekam, czekam

... głucho