r.ś.

Trzeba było zostawić siebie w starym miejscu

nie udawać się w podróż

przywiozłem z sobą niechęć do wszystkiego

do nowych ścian ludzi pejzażu nawet do drzew

które zawsze w każdym miejscu pomagały

oczekujące i przychylne

trzeba było nie uciekać od siebie

w nieporadność powiększoną sprawami nowymi

zbędnymi i nie przyjmowanymi

ale wszystko czego nie chcemy powiedzieć sobie

lub innym Co chcemy ukryć

wyjaśnia się nagle w mgnieniu

w drgnięciu którejś cząstki wiersza

bo oto

idąc po śnieżnej drodze i przez ciemne powietrze

które chciał zasypać śniad

doszedłem do wzgórza zapomnianego

Chciałem was przywołać Nie trzeba było

i tak byliśmy we dwoje we mnie

i dopiero ośnieżona samotna czeremcha

która wtedy zatrzymała nas tutaj zapachem

przypomniała się teraz i też biało

i spowodowała

że zwalił się nagle ogrom śniegu

zasypał czarne powietrze

i na długo odciął mi oddech

nie chcę pocieszenia, słabości, litości, współczucia, zwierzania się, rozdrapywania, przeżywania, porad, durnych opinii, gdy powinno się milczeć, mądrości wszystkich wokół, bo, och, przecież wszyscy się tak dobrze rozumiemy i znamy, a już na pewno wszystko wiemy i to wcale nieprawda, że każdy reaguje inaczej i nie ma przepisu na emocje. nie jestem wylewna. denerwuje mnie czyjaś zbytnia otwartość i gorzkie żale do wszystkich, którzy tylko chcą słuchać, więc nie zadręczam tym innych. tak więc zamykam się.

tydzień zaczął się iście cudownie, począwszy od szóstej rano, po wszystko, z minuty na minutę gorzej. powinnam przespać te dni, nie wychodząc z domu, nie martwiąc się bzdurami, a, przede wszystkim, nie zjebać kolejnych ważnych spraw. lof&pis.