Nie czas płakać,

wylewać tony na kartkę lub gubić sie pośród wielkich budowli, mogę każdą z was posądzić o gwałt na emocjach, albo obrócić  to w żart i żyć z cierpieniem, gdy czas zabija nas i tylko blizny zmieniają.

 Albo w końcu zburzyć świątynie i wyjść  po za bryłę mógł bym wyzbyć się skrupułów  i gardzić istnieniem,

 mógłbym przestać udawać ze jakoś mogę żyć bez niej, czuć się bezpieczny śpiąc  albo  już nigdy nie zasypiać,

  mógłbym odrzucić wszystko i zostać biednym i czekać myśląc ze świat zrobi mnie wielkim,

mógłbym tak pisać milion razy jak cierpię i wykrzyczeć wam to wszystko w twarz kilka razy,

 albo odejść nie mówiąc nic więcej....

przede mną tylko lodowa pustka ,stąpając po kruchym lodzie