wnętrze

Czuje jak rozbiegany wzrok błądzi w około na oślep byle by znaleźć choć na chwilę coś by ustał w spokoju.

Zakładam buty wychodzę z domu i idę do "domu".

Snuje się powoli chodnikiem obok opustoszałej w ruch ulicy. W wewnętrznym skupieniu jedna myśl tylko snuje się także razem ze mną nieustannie. Jedna myśl, która niezmiennie w tym samym momencie spada na mnie. Człapie w konkretnym kierunku z konkretnym celem, przyśpieszyłbym ale po co? Najwyżej - myśle. Jak ulotne jest znaczenie wielu rzeczy gdy coś je przycmiewa swoją atencją. Gdy tracą znaczenie. Równie dobrze mogło by padać albo spaść śnieg - to kompletnie bez znaczenia. Czuje jak każda komórka mojego ciała, każdy jej atom ciągnie mnie z powrotem, jak za fraki w agresji i w obronie własnej. Ja czuje się wewnętrznie rozdarty, za każdym razem.

Nienawidze Cię zostawiać.