Spadają liście latem,
a śnieg je swoim ciepłem otula.
Słońce próbuje przebić się przez tafle zimna,
a prawdziwa miłość szybciej się kończy niż się zaczyna.
Płaczemy ze szczęścia i smucimy z radości.
Biegniemy do siebie przed sobą uciekając,
obejmujemy się mając ręce w kieszeni.
Chorzy na autyzm chowamy się przed rzeczywistością.
Boimy się świata, boimy się jego sprzeczności.
Boimy się ludzi, czujemy paraliż.
Zamiast być sobą, siebie zabijamy.
Boimy się uczuć, co tłuką się jak porcelana.
Boimy się momentu gdy zaczyna nam zależeć,
kiedy jedno słowo może stać się piekłem.
Zamykamy się w ciemnej piwnicy naszej szarganej psychiki,
zamiast żyć
- za życia umieramy.
... a serce?
wciąż schowane, wciąż zamknięte w klatce żeber - martwieje.
(staje się pustą pompką bez uczuć.)