j

Nigdy tak bardzo nie bałam się wyjazdu do Krakowa, bo nigdy nie było aż tak prawdopodobne, że Cię spotkam. Każdego dnia ze sobą walczę, by zapomnieć te pare chwil. Tak, niesamowity czas, że któryś rok z rzędu nie potrafię sobie z tym poradzić. Kolejny raz próbuję zacząć od nowa, ułożyć sobie życie i najbardziej się boję, że znów to zniszczysz, po prostu istniejąc. Zabija mnie myśl, że gdzieś jesteś, że kiedyś coś nas łączyło, że trzymałeś mnie na smyczy zwanej niepewnością. Teraz, gdy próbuję się od Ciebie uwolnić, pewnie na siebie wpadniemy, ciężko by było się minąć, nie powiedziawszy miłego "cześć". Ciężko by było przejść obojętnie. To, czego Ci nie powiedziałam, wciąż we mnie tkwi, duszę się tym w każdej chwili zadumy. Podchodzi to do gardła i najczęściej przez palce w oknie nowej wiadomości, po czym ją zamykam czerwonym krzyżykiem, bo nie zasłużyłeś na takie słowa. Nie zasłużyłeś na choćby minutę mojego czasu. Nie daje mi spokoju jedna myśl, że kiedyś może być za późno. Nie tylko śmierć jest końcem, ale także wierność. Wierność zasadom.