Liczne myśli cisną mi się na język, choć o wszystkim na bieżąco rozmawiamy, opowiadam Ci o tym, co mnie dziwi i trapi, oraz ile radości przynoszą mi te dni, ostatnie, wszelkie wakacyjne. Dzisiaj środa, ja z wielką chęcią mogłabym powtórzyć zarówno ją, jak i minione jeszcze dwie doby, te godziny, w których Szczęście jest przy mnie na wyciągnięcie ręki, które przytula mnie i z chęcią łaskocze aż się nie poddam. Wiesz, dla mnie jest wyjątkowo. Nie ma lepszej kawy jak pitej w Twoim towarzystwie, leniwego czasu na poduszkach, czy niespodziewanych wizyt, gdy goszczę Filipa herbatą; Jego przecież kawy pić nie nauczyłam przez trzy ostatnie lata! Bez wątpienia świetny wtorkowy czas zapamiętam, całe zamieszanie z gotowaniem obiadu, zmywaniem talerzy i lodami z dodatkiem pierników na deser. Potrzebuję tego nieustannie, by w zimne wieczory nowej dla mnie jesieni mieć do czego wrócić pamięcią. Tak wiele chciałabym z sobą wziąć do Poznania, mieć w garści ważne osoby, przedmioty, które przy pierwszym spojrzeniu wywołują uśmiech, a pozostanie mi brać właśnie takie wspomnienia, wesołych chwil lata, wszystko inne będzie bliżej bądź dalej ode mnie. Chłonę więc jak gąbka Twoje miłosne spojrzenia, głośne śmiechy przepełnione radością i rozmowy, o wszystkim i niczym. Tak się cieszę, że jeszcze ponad miesiąc niezmiennie takiej codzienności.