Poznajemy tysiące ludzi i nikt nas nie wzrusza. 

Aż w końcu pojawia się ta jedna osoba i odmienia nasze życie.

Bezpowrotnie.

Są ludzie, którzy ujmują nas swoim charakterem i sposobem bycia.

Urzeka nas ich poczucie humoru, inteligencja, dobroć, kultura osobista,

to, że są pomocni, przyjacielscy, wrażliwi, szczerzy, uczciwi, lojalni, mający szacunek do siebie i innych.

Są też tacy, w których słowniku nie istnieją te wszystkie piękne cechy, które są oznaką człowieczeństwa.

Są to ludzie cyniczni, fałszywi, niesprawiedliwi, bezczelni, okrutni, dwulicowi,

nie posiadający skrupułów, kręgosłupa moralnego, 

nie potrafią dotrzymać danego wcześniej słowa, mają skamieniałość zamiast serca.

Bez wahania wbijają nóż w plecy, są świetnymi aktorami, potrafią się dobrze kamuflować, 

kłamią bez najmniejszego mrugnięcia okiem, nie mają sumienia,

więc nie boją się, ze prawda wyjdzie na jaw i tym samym, że zostaną zdemaskowani.

Ich toksyczność polega na tym, że są to osoby pozbawione wyższych celów i wartości,

co więcej są jak pijawki, które wysysają z człowieka całą radość, żerują na ludzkiej naiwności i dobroci,

są jak węże boa, najpier owijają się wokół Ciebie, później duszą, żebyś spadł na samo dno.

Tacy ludzie są jak chmury, dopiero gdy znikną mamy szansę na piękny dzień.

 i tu pojawia się podstawowe pytanie, czy taką osobę wogóle można kochać ?

Odpowiedź nie jest prosta i jednoznaczna, jedni powiedzą, że nie, drudzy,

że to skomplikowane, że serce nie sługa,

a jeszcze inni, że można, jednak tu pojawia się jeszcze dodatkowe pytanie : czy warto ?

Kiedyś myśłałam, że wiedza o uczuciach da mi radość i szczęście,

kiedyś myślałam, że kiedy człowiek kocha jest w stanie wybaczyć wszystko, dziś wiem, jak bardzo się myliłam.

Dziś wiem, że teoria i mówienie o czymś kiedy sprawa nas nie dotyczy to jedno,

a praktyka i bycie w pewnych życiowych sytuacjach to drugie.

Dziś wiem, że często mimo, iż nie chcemy łzy same spadają i życie wciąż wymaga od nas więcej.

Czasem człowiek nie chce odchodzić, ale wie, że nie może też zostać.

Życie jest pełne skrajności.

Życie uczy nas analizować, wyciągać wnioski i ponosić konsekwencje swoich uczynków.

Za własne błędy się płaci, nie można ich schować, zjeść, zakopać, one są częścią nas, 

krążą po wszystkich komórkach naszego ciała i głośno kołaczą się w głowie, śmierdzą porażką.

Wiesz, jakie to uczucie kiedy zawodzi człowiek,

słuchaj naprawdę beznadziejne.

Dziś wiem również, że nie można dawać ludziom kojejnych szans nawet w imię miłości,

ponieważ dawanie kolejnych szans boli bardziej, żyjemy wtedy w strachu,

że ktoś znowu nadużyje naszego zaufania,że znów nas zawiedzie, zrani, że znowu wbije nam nóż w plecy, okłamie, podstawi kłody pod nogi, upokorzy...

Wiem też, że nie można wybaczać ludziom w obawie przed ich utratą, 

nie można wybaczać im tylko dlatego, aby ich zatrzymać.

A więc czy warto kochać taką osobę, która jest z natury zła, zepsuta do szpiku kości ?

Chyba warto, pod warunkiem, że ta osoba chce się zmienić,

a jeśli ktoś bardzo chce to nie ma rzeczy niemożliwych.

Pytasz mnie jak się czuje,

chwile wcześniej rzucajac moim sercem o ściane

i rozbijając je na miliony drobnych kawałków,

dziękuje czuje się świetnie.