Bieszczadzkie. Bo jeszcze żadnego z Poznania nie mam,

ale może to i lepiej.

Wracam powoli do siebie. Odszukuję i ratuję od całkowitego zapomnienia resztki swojej jaźni. Okruchy mobilizacji, strzępki natchnienia... Gdyby mi się chciało tak, jak się nie chce. Nie, nie depresja, nie jesienna, skądże!

Chyba nigdy w moim życiu nie działo się tak pięknie jak teraz! Poznań jest niesamowicie ezoteryczny.

A mnie niesie. W tę i spowrotem, nie mogę usiedzieć. Tyle sobie naobiecywałam w związku z tą przeprowadzką.

Sobie, sama, w duchu, tyle chciałam zmienić. Symboliczne przejście, odcięcie od 'starego'... i cóż z tego, kiedy 'nowe' okazuje sie być jeszcze starszym.

Takiego życia chciałam, pisząc pamiętniki i marząc o wyprowadzce, w puste i samotne dni, tygodnie, miesiące i lata w najsamotniejszym miejscu świata - Pobierowie zimą.

Szczecin? Był wędrówką w nieznane. Zabawne, czasem tak jest, gdy ktoś próbuje czlowieka przekonać do jakiegoś rodzaju muzyki.  Niby sluchasz,  nawet rytm wpadnie w ucho i tupniesz kilka razy nogą, ale jeśli tego nie poczujesz to nigdy nie włączysz tego przed snem. Wracasz do swojego gustu. Szczecin własnie był dla mnie takim potupywaniem nóżką i przekonywaniem samej siebie, że to jest to. Ale nie będę próbowała się dlużej oszukiwać.

Co rano, przez te trzy lata, budziłam się z myślą : 'trzeba stąd spierdalać, to miasto zabija twoją duszę'.

No i w końcu. Ezoteryczny Poznań. Moje serducho, przez tyle lat skurczone gdzieś pod spodem, teraz skacze z radości. Dobrze mi w tym mieście!

....ale chyba trochę zbyt intensywnie. zużywam się. Mam ochotę głośno się śmiać, potem przez chwilę płakać, ale wróć, płakać ze szczęścia.

Ciaglę za czymś gonię, tęsknię. Potrzebuję wczoraj. Albo jutro. Nigdy nie jestem szczęśliwa dziś, żyję tym że będe jutro. Tylko kiedy się budzę, to zawsze jest dziś, a ja znów mam ochotę sobie strzelić w łeb.

A pięć minut później czuję się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

'cały mój świat potrzebuje psychoga'