3, archetype of serial killer

Widzicie, życie to chwile. Wszystkie zdjęcia tutaj będą wręcz powrotem do przyszłości.

Do czasów świetności jednych, i niszowości innych.

Do chwil, w których...

To nieważne. 

Wszystkie te emo-teorie bogatych mniej lub bardziej nastolatków,

nie są takie głupie.

Życie nie ma sensu.

Sens ma tylko śmierć.

Dobra, teraz skłamałam tak otwarcie, że nie ma co się uszukiwać.

Dlaczego życie nie ma sensu?

Bo i tak przeminie. My w zasadzie już jesteśmy martwi.

Potrafisz cofnąć czas? Zatrzymać chwilę?

Nie?

To źle.

Spróbuj.

Nie, raczej nie próbuj, tylko zrób to.

IF YOU CAN CARRY, YOU CAN LEET.

Nie inaczej w tym przypadku.

Z dobrych chwil w życiu nic nie wynika. One były.

Chcesz umierać z dobrymi wspomnieniami?

PO CO?

Po śmierci to i tak nie będzie miało znaczenia.

Chcesz mieć dobre wspomnienia w chwili śmierci?

Po co?

Zanim umrzesz?

PO CO?x3

Nieskończoność śmierci, niebytu, jest znacznie większa niż te naście, dziesiąt lat życia.

Widzicie, teraz pytanie, czym jest śmierć.

Nie jestem idealna, nie potrafię odpowiedzieć, jak długo nie umrę.

Bingo.

Już nie żyję.

Po co nam wspomnienia?

Po co nam chwile?

Po co nam cokolwiek?

W życiu chodzi tylko o niszczenie.

Niszczenie, zabijanie personalnie innych.

I w tym jestem najlepsza.

Jestem drapieżnikiem życia.

Najniebezpieczniejszym, najlepszym.

I tak straszliwie krwiożerczym,

że nawet nie masz o tym pojęcia.

Nie lubię się mścić.

Ale czasami zlecenie to zlecenie.