Ludzie myślą, że mnie znają. Po cześci moze ja sama utrzymuje ich w tym przekonaniu, dając niekiedy fałszywy obraz siebie, zamydlając im oczy i mówiąc, że wszytsko jest wporządku. Kiedy tak naprawde wporządku nic nie jest. Usmiech na mej twarzy nie zawsze jest prawdziwy, ale mając go nie daje powodów innym do smutku. Ludzie wielu rzeczy o mnie nie wiedzą, tylko niektorzy poznali mnie do końca. Znają moje wady, o ktore inni by mnie nawet nie podejrzewali. Jedną z nich jest to, że zdarza mi sie zaufać i przywiązać do kogos tak szybko, a pózniej równie szybko tego żałować (nie mówie ze tak jest zawsze ale bardzo często). Mozna by sie było kłócic czy jest to wada. Zalezy to od skutku, który ta cecha przyniesie. Ale znając ja staram sie podchodzić z dystansem do ludzi, jest to w pewnym sensie zabezpieczenie przed ewentualnym rozczarowaniem, nie zawsze mi sie to udaje.

Choc znam już efekt koncowy niezbyt przyjemny i latwy w zrozumieniu to zdaza mi sie popełaniac powtórnie błedy, na których powinnam sie uczyć. Nie jest to takie łatwe, nie mozna ciagle byc nie ufnym, ponieważ nie wszyscy ludzie wykorzystują ta słabość..przeciez sa i ci którzy złych zamiarów nie mają, a musza cierpiec  za innych kiedy nie potrafimy okazac im zaufania.

Słyszałam juz rozne opinie na swój temat dotyczące tego aspektu. Ludzie mówią, iz jestem nieufna, podchodze z dystansem do otoczenia i że nie lubie zwierzac sie ze swoich problemów. Tak wiec to co inni o mnie mysla( nie mówie ze wszyscy) a to co ja sama sądze o sobie rózni sie od siebie.

Wszystko jest skomplikowane, czasami az zabardzo. Jezeli chodzi o ufnośc wobec ludzi i przywiązywanie sie do nich to stwierdzam ze nie bede sobie niczego postanawiac i narzucac jak mam postepowa, wobec ludzi, bo kazdy jest inny. Mam nadzieje tylko, że nie popełnie kolejnego błedu i nie przezyje rozczarowania, które wcale mnie nie wzmocni tylko bedzie jak cios w policzek.

Dziekuje jak zawsze tym co byli sa i beda przy mnie:*:*