To dziwne, że ludzie, którzy kiedyś uciekali się do prób samobójczych,
      Musieli przechodzić terapie, przekonywać do sensu istnienia
      Teraz - czyli po tym, jak nauczyli się czerpać radość z życia-  muszą walczyć o życie.

Ojej, namotałam.

Po prostu:  skupiając się wyłącznie na brakach, nie doceniamy tego co mamy. A przecież i to można stracić.


Egzystuję sobie raz powoli, raz przerażająco szybko.
Towarzyszy mi dwubiegunowość i wieczny niepokój, wieczny brak czegoś.
Może było by latwiej, gdybym wiedziała czego tak na prawdę.
Chociaż...
Gdy się zastanawiam nad tym, to układa mi się cała  lista (oczywiście niematerialnych) rzeczy. Także uczuć i istnień.


Siedząc w nocy na balkonie, załamuję ręce, zdając sobie sprawę jak wiele straciłam przez zaniedbywanie.
Odsuwam włosy znad pochylonej głowy, by móc spojrzeć na gwiazdy, które pełnią rolę pocieszycieli.